top of page

Nasza Filozofia

DSC_8107.jpg

PEDAGOGIKA SERCA I 

Dr. Maria Łopatkowa -  Polska działaczka społeczna, pisarka i wybitny pedagog.
 

Autorka uważa, że: „Pedagogika serca uznaje prawo dziecka do miłości, czyli do kochania i bycia kochanym, za prawo naczelne w sferze duchowej (…). Miłość w pedagogice serca rozumiana jest jako pozytywna więź uczuciowa dziecka z ludźmi i światem, rozwijana i utrwalana na zasadach etycznych wywodzących się z miłości jako wartości uniwersalnej.” Natomiast końcowym celem wychowania emocjonalnego jest urzeczywistniona miłość, stanowiąca pozytywną, altruistyczną i życzliwą postawę życiową, która sprawia, że człowiek może o sobie powiedzieć: „Kocham, więc jestem”.

Pedagogika Serca jest nurtem, zaczerpniętym od Marii Łopatkowej, która jako pierwsza zwróciła szczególną uwagę na miłość w życiu człowieka i w procesie wychowania. Miłość jest podstawą, pedagogiki i ma na celu wspieranie dziecka w rozwoju uczuć wyższych, czyli do realizowania prawa dziecka do miłości. Jest to niezwykle ważne, ponieważ jej brak powoduje u człowieka chorobę, cierpienie i psychiczne kalectwo.

Człowiek rodzi się ze zdolnością kochania, ale trzeba ją wciąż kształtować i rozwijać. Miłość jest postawą i przejawia się w stosunku emocjonalnym do ludzi, czyli formuje się w procesie rozwoju uczuć. Pomimo tego, że jej etapy są różne, to istota jest wciąż ta sama, a jest nią kochanie. Dlatego w wychowaniu dziecka należy wykorzystać wszelkie możliwe szanse bogacenia się, czyli rozumu i uczuć. Bardzo ważne jest traktowanie miłości, jako pozytywnej wartości dobra, której głównym priorytetem jest rozwój. Trzeba także umieć kształtować wobec niej mądre postawy. Dzieje się tak, ponieważ zespolenie i zdolność w funkcjonowaniu miłości i rozumu oraz zdolności myślenia i kochania, dają najwięcej pożytku człowiekowi, a więc i całemu społeczeństwu.

Podstawą naszej pracy z dziećmi jest ZABAWA.

​

Zabawa to najważniejsze zajęcie dziecka. Wszystkie zabawy są formą uczenia się i poszerzania możliwości umysłowych. Dziecko bawi się rozmaicie – w pojedynkę i z innymi dziećmi. Zabawa uczy je umiejętności ruchowych, usprawnia jego umysł i przygotowuje do samodzielnego życia w świecie. Zabawki oraz formy zabaw powinny być stosowne do wieku, a pory tak rozłożone w czasie, by zachęcały do samodzielności oraz do kończenia zabawy, gdy przychodzi pora na inne zajęcia.

Dzieci dwu- i trzyletnie kochają odkrycia. To mali naukowcy, dla których wszystko jest ciekawe i tajemnicze. Mają oczy i umysły szeroko otwarte, gotowe do wszelkich badań. Nie potrzebują żadnych sztucznych stymulacji. Zwykłe pudełko może być wszystkim, czymkolwiek uczyni je dziecięca wyobraźnia, podczas gdy zabawki trzeba w jakiś sposób obsługiwać. Pudła i pudełka to wiele godzin pobudzającej wyobraźni zabawy. Można się w nich chować, budować z nich domy, skakać na nie, miażdżyć, a przede wszystkim nie wiąże się z nimi żaden przepis, żadna instrukcja obsługi, żadna jedynie słuszna forma zabawy.

Kopalnią znakomitych akcesoriów zabawowych jest również kuchnia. Wszystkie dzieci uwielbiają garnki i patelnie, plastikowe miareczki, miseczki, drewniane łyżki. Szczelnie zamknięty plastikowy pojemnik wypełniony grochem to znakomity tamburyn. Zestaw miareczkowych łyżeczek może z powodzeniem zastąpić grzechotkę, a odwrócona miska plastikowa bębenek, w który można walić co sił drewnianymi łyżkami. Tekturowe rurki po papierze toaletowym czy papierowych ręcznikach fascynują najbardziej, bo można z nich zrobić wszystko co wyobraźnia podsunie. Dziecko żyje wówczas w świecie wciąż nowych rzeczywistości, a nie w zamkniętym kręgu form stworzonych przez producentów zabawek.

Zamieniamy salę w żłobku w dziecięce laboratorium. To takie proste - wystarczy przystosować wnętrze do fizycznego i intelektualnego poziomu dziecka oraz zapewnić mu bezpieczeństwo podczas wspólnych zabaw. Oto kilka propozycji:

  • budujemy z dziećmi „namioty”, pozwalając im wpełzać do nich;

  • umożliwiamy dziecku zabawę w piaskownicy z foremkami, piaskiem kinetycznym, masą solną, jadalną ciastoliną, ziemią, czy cieczą nienewtonowską. Uczymy i bawimy poprzez zabawy sensoryczne;

  • podczas zabaw tematycznych przemycamy słówka z języka angielskiego;

  • uczymy samodzielnego jedzenia metodą BLW, korzystania z nocniczka, mycia ząbków, ubierania się w piżamkę podczas leżakowania, sprzątania po zabawie zabawek, a także dbania o bezpieczeństwo własne oraz innych;

  • pozwalamy dzieciom aktywnie „muzykować” i tańczyć, wybijając rytm drewnianymi łyżkami na garnkach i patelniach;

  • podczas leżakowania wyciszamy się i śpimy przy muzyce klasycznej

bottom of page